Jedna od metoda jezičke borbe koju su naučnici opisali je slabljenje suparničkog jezika sa njemu srodinim jezicima. Ova metoda je stara kao i princip: „zavadi i vladaj“. Tako, na primer, vidimo kako slovenski jezici bez međusobnog dogovora pozajmljuju strane reči. Ako poljski i ukrajinski pozajmljuju reči iz nemačkog, onda ruski pozajmljuje iz francuskog. Čak i ako su poljski i ruski jezici pozajmljuju reči iz tog istog francuskog jezika, posuđene su različite reči sa različitim značenjima (npr. tableta – pastila, laptop – tablet). Govornici srodnih slovenskih i romanskih jezičkih grupa uče se da međusobno komuniciraju na engleskom jeziku. Anglojezičke države sprečavaju, na primer, da se Italijani obraćaju Francuzima na italijanskom, i da dobiju odgovor na francuskom, kao što su činili vekovima.

Glavna veza koja povezuje srodne jezike je zajednički prajezik. To je koren jezičkog stabla, čije su grane savremeni živi jezici.

Obrazovana osoba sa bogatim rečnikom poznaje i primenjuje ne samo reči nedavno pozajmljene iz stranih, nesrodnih jezika. Pre svega on zna i može da koristi zastarele i nedovoljno korišćene reči svog maternjeg jezika. Poznavanje ovih reči pomaže, na primer, Rusu u Poljskoj da shvati šta su „goveđi kotlet“ (kotleta volova) i „svinjska kobasica“ (sosiska veprёva).

Znanje, čak i površno, crkvenoslovenskog jezika (CSJ), od strane velikog broja Rusa, olakšava razumevanje sa drugim Slovenima. Tako se jačaju sve vrste uticaja Rusije u istočnoj Evropi – duhovne, kulturne, ekonomske, pa čak i vojne.

Pored toga, osoba koja poznaje drevnee reči lakše će naći zamenu stranoj reči koja je u ruski jezik uvedena nedavno.

Upotreba drevne reči u novom značenju uobičajeni je način stvaranja reči u svim jezicima. Na primer, reč „poršenь“ se sada koristi da ne imenuje vrstu cipela, već znači deo nekog mehanizma. „Gajka“ nije ptica, već detalj na odeći. Jednostavni primer za druge jezike je „automobil“: na turskom se kaže „arba“, na engleskom znači „kar“, na francuskom znači „voatjur“, na španskom to znači „koče“.

Znanje govornika jezika svog prajezika, dakle, jača jezik, čini ga otpornijim na spoljašnje uticaje i jača odbranu ruskog jezika. To je već dovoljno za uvođenje proučavanja osnova drevnoslovenskog jezika u obavezni školski program. S obzirom na to da se protiv ruskog jezika vodi otvoreni, objavljeni rat kao protiv opasnog neprijatelja – od saveza pet anglojezičkih država, takva mera je opravdana.

Organizatori Oktobarske revolucije savršeno su shvatili značaj jezičke borbe, te su uporno i dosledno sprovodili jezičku reformu, odmah posle preuzimanja vlasti tokom 1917 – 1918. godine. Crkvenoslovenski jezik, koji je bio obavezni, kao i drugi važni predmeti u predrevolucionarnim školama, bio je ne samo karika sa različitim dijalektima ruskog jezika (maloruskog, beloruskog i drugih), već i sredstvo komunikacije između pravoslavnih Slovena, uključujući Balkan, tradicionalnu sferu uticaja Ruske imperije. Boljševici su zabranili crkvenoslovenski jezik, a velikoruski je udaljen od crkvenoslovenskog, čime su se slabile međuslavenske veze i doprinosilo podeli ruskog naroda na manje delove.

Jezička politika boljševika, zajedno s njihovim uništenjem ruske flote, jasno govori da njihov cilj nije bila svetska revolucija, već ništenje Rusije.

Sadašnji naslednici Sverdlova i Trockog marljivo rade nastavljajući njihova zločinjenja u borbi protiv Rusije i ruskog jezika. Udarajući na pravoslavlje, oni ne zaboravljaju da napadnu glavni jezik pravoslavlja, pojačavajući tako raskol u Ruskoj pravoslavnoj crkvi.

Tako, sa stanovišta jezičke politike, prirodni odgovor Ruske pravoslavne crkve na neprijateljske akcije Konstantinopoljskog patrijarhata, pri čemu je to ipak samo odbrambeni odgovor, da su se još prošle godine preduzele mere za širenje proučavanja drevnoslovenskog jezika u Rusiji i, ako je moguće, i u zoni slovenskog pravoslavlja.

Suprotno tome, okazivanje Bogosluženja na crkvenoslovenskom jeziku bila bi predaja dela Rusije i dela pravoslavlja neprijatelju, čak i pre nego što je neprijatelj udario u ovom smeru.

Ponekada se vojska povlači ne pod udarom neprijatelja, već iz opasnosti da će se naći u okruženju. To se dešava kada strana koja se povlači, pošto je pretrpela niz poraza, izgubi sposobnost odbrane i povlači se na širokom frontu, predajući neprijatelju ne samo svoju rodnu zemlju, već i stanovništvo, skladišta, tehniku i fabrike.

Ne preterujemo. Umanjivši upotrebu crkvenoslovenskog jezika u Bogosluženju, ne bismo predali samo položaj pravoslavlja, već i položaj živog ruskog jezika i duhovni, ekonomski, politički, kulturni, vojni položaj ruske države i ruskog naroda, kao naše civilizacijske pozicije.

S ruskog preveo Zoran Milošević

---

IZVOR:
https://ruskline.ru/news_rl/2019/12/27/opyat_otstupaem