Blagoje Popović, potonji otac Justin, je rođen u Vranju 6. aprila 1894. godine od oca Spiridona i majke Anastasije. Familija Popović je kroz generacije bila sveštenička. Blagoje je bio najmlađe dete, a imao je starijeg brata Stojadina i sestru Stojnu. U devetorazrednoj beogradskoj Bogosloviji stekao je puno prijatelja i sa njima se okupljao u razna bogoslovska, molitvena bratstva. Kao mlad bogoslov, Blagoje je pored svetootačkih djela čitao najviše Dostojevskog.

Blagoje biva mobilisan u „đačku četu“ pri vojnoj bolnici u Nišu tokom Prvog svjetskog rata, a kasnije oni se zajedno sa vojskom i sveštenstvom povlače preko Albanije. Stigavši u Skadar, Blagoje moli patrijarha Dimitrija za monaški postrig, patrijarh blagosilja i bogoslov Blagoje postaje monah Justin.

 

Tadašnja vlast prebacuje jednim starim brodom bogoslove do Barija, a posle toga preko Pariza, bogoslovi stižu u London gde ih prihvata jeromonah Nikolaj Velimirović. Iz Engleske gdje je sa grupom bogoslova privremeno smješten, Justin prelazi u Duhovnu akademiju u Petrogradu. Zbog nemira koji su nadolazili, bogoslovi su 1916. godine povučeni nazad u Englesku. U Engleskoj, Justin studira teologiju na Oksfordu.

 

Svoju kritiku zapadnog svijeta izložio je u svojoj doktorskoj tezi „Religija i filosofija Dostojevskog“, koja nije prihvaćena. Bez diplome se vraća u Srbiju 1919. godine. Patrijarh Dimitrije ga ubrzo po povratku šalje u Grčku. Postao je stipendista Svetog sinoda.

 

U Atini stiče doktorat bogoslovlja. Sveti sinod mu najednom uskraćuje stipendiju, pred sam doktorat. Morao je 1921. godine da se povuče u Srbiju i postane nastavnik karlovačke bogoslovije. Predavao je Sveto pismo Novoga zavjeta, Dogmatiku i Patrologiju. Tu prima jeromonaški čin. Vremenom postaje urednik pravoslavnoga časopisa „Hrišćanski život“. Poznati su njegovi članci „Sa uredničkog stola“. Ponekad mu je pero „bilo oštrije“ i doticalo se i nekih tadašnjih nepravilnosti u sveštenstvu SPC i bogoslovskim školama. Doktorirao je u Atini, 1926. godine. Ubrzo potom, protjeran je iz Karlovačke bogoslovije u Prizren, gdje je proveo oko godinu dana, tačno onoliko vremena koliko je trebalo da se časopis „Hrišćanski život“ ugasi.

 

Ubrzo je Sveti sinod odlučio da ga postavi za episkopa. On je to odbio uz obrazloženje da je nedostojan tog čina. Posle toga je postavljen za profesora Bitoljske bogoslovije. Na bogosloviji je bio u vezi sa vladikom Nikolajem i Jovanom Šangajskim. Zajedno sa arhijerejima SPC borio se protiv uvođenja Konkordata u Srbiju 1936. godine. Često je pomagao i pisao pohvalno o bogomoljačkom pokretu koji je vodio Sv. vladika Nikolaj i bio satrudnik na misionarskom polju sa izbjeglim pravoslavnim Rusima, ispred crvene revolucije.

 

Od 1934. godine je profesor Bogoslovskog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Godine 1938. zajedno sa Branislavom Petronijevićem osnovao je Srpsko filozofsko društvo u Beogradu. Bavio se prevođenjem bogoslovsko-asketske i svetootačke literature.

 

O samome životu oca Justina u Ćelijama, ima se mnogo reći. Stalno je bio proganjan, saslušavan, privođen od vlasti. Malo je bilo onih koji su stajali u njegovu odbranu.

 

Otac Justin, upokojio se na dan kada je i rođen — na praznik Blagovijesti 7. aprila 1979. godine.

 

Dana 2. maja 2010. godine, odlukom Svetog arhijerejskog sabora SPC, Justin Popović kanonizovan je u red svetitelja SPC zajedno sa Simeonom Dajbapskim u Hramu Svetog Save na Vračaru. Njegove mošti su prenijete u crkvu manastira Ćelije 14. juna 2014. godine.

 

Među najznačajnije njegove učenike ubrajaju se: mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije Radović, umirovljeni episkop zahumsko-hercegovački i primorski Atanasije Jevtić, umirovljeni episkop raško-prizrenski Artemije Radosavljević i episkop bački Irinej Bulović. Na Bogoslovskom fakultetu predavao je i patrijarhu Pavlu.

 

Bio je oštar kritičar ekumenizma, o čemu svjedoče sledeći cititi iz njegove čuvene knjige „Pravoslavna crkva i ekumenizam“:

 

Bez pokajanja i stupanja u Istinitu Crkvu Hristovu neprirodno je i besmisleno govoriti o nekom ujedinjenju „crkava“, o dijalogu ljubavi, o intercommunio. Savremeni „dijalog ljubavi“ koji se obavlja u formi golog sentamentalizma u stvari je malovjerni otkaz od spasonosne „svetinje Duha i vere Istine“. Suptina ljubavi je Istina, i ljubav živi istinujući.

 

Ne treba se varati: postoji i „dijalog laži“, kada pregovarači svesno ili nesvesno lažu jedan drugoga. Takav dijalog je svojstven „ocu laži“ – đavolu, jer je laža i otac laži (Jn. 8, 44).

 

Nema „dijaloga ljubavi“ bez dijaloga Istine.

 

Učenje Pravoslavne Crkve Hristove kroz svete Apostole, kroz svete Oce, kroz svete Sabore o jereticima jeste ovo: jeresi nisu Crkva, niti to mogu biti. Zato u njih ne može biti svetih tajni, posebno svete Evharistije, te Tajne nad tajnama.

 

Intercommunio – opštenje sa jereticima u svetim tajnama, to je najbezočnije izdajstvo Gospoda Hrista, izdajstvo judinsko; i pritom izdajstvo vascele Crkve Hristove.

 

Pravilo 45. Svetih Apostola gromoglasno zapoveda: „Episkop, ili prezviter, ili đakon, koji se sa jereticima samo i molio bude, neka se odluči; ako li pak dopusti, kao kliricima, da što rade, neka se svrgne!“ Ova je zapovest jasna i za komaračku savest. Zar ne?

 

Pravilo 64. Svetih Apostola naređuje: „Klirik ili svetovnjak koji pođe u sinagogu judeja ili jeretika da se moli, neka bude i svrgnut i odlučen.“ I ovo je jasno i za najprimtiivniju svest. Zar ne?

 

Sa Bogom se nije igrati. Kad god se ljudi kao gosti za Božjom trpezom suviše obezobraze, mora doći kazna kao opomena od Domaćina. Neka hrišćanski narodi kleknu pred uvređenim Hristom i povrate Mu onu vlast, čast, slavu i poštu koja jedino Njemu pripada. Tako činite i vi, braćo pravoslavna, ako hoćete da se sačuvate od trećeg svetskog rata, strašnijeg od oba prošla.

 

U istoj knjizi, štampanoj inače 1974. godine, bavio se i Evropom:

 

Nema sumnje, Evropa ne pati od ateizma, već od politeizma, ne pati od nemanja bogova, već od premnogih bogova. Izgubivši pravoga Boga, ona je htela da svoju glad za Bogom zasiti stvaranjem mnogih lažnih bogova, idola.

 

Šta ostaje od čoveka kada se iz tela njegovog izvuče duša? Leš. Šta od Evrope, kada se iz njenog tela izvuče Bog? Leš. Rezultat je poražavajući; zaljubljen u stvari, ervopski čovek je najzad i sam postao – stvar. Ličnost je obescenjena i razorena, ostao je čovek – stvar.

 

 

 

Živeti u ovom svetu bez Bogočoveka Hrista, nije ništa drugo nego sigurno i postepeno umirati, i najzad sav umreti… Ali, sa Hristom sve se menja u našem čovečanskom svetu…