* Država Rumunija se na istorijskoj sceni pojavljuje 1856. godine posle Krimskog rata koji je Rusija izgubila, a ratovala je protiv svih, bukvalno svih ondašnjih evrpskih sila plus Osmanske imperije. Evropa je u Parizu na mirovnoj konferenciji izdiktirala stvaranje Rumunije od do tada samostalnih država – tzv. Dunavskih kneževina

 

* Ta teritorija je bila u sastavu Srpske pravoslavne crkve, Gospodu Isusu Hristu se u pravoslavnim crvama molilo na crkvenoslovenskom

 

* Čak i deo rumunskih istoričara ovo „priznaje“, nazivajući ovaj period svoje istorije „slovenskim“. Ovo je od Srba, naravno, sakriveno, ali istinu otkrivaju dva naučna zbornika – „Anatomija rumunske politike“ i „Rumunija i rumunizacija Srba“

* Srbi treba da shvate da poslednje odvajanje Crne Gore i davanja posebnog antisrpskog identiteta Montenegrinima predstavlja samo nastavak dekonstrukcije srpskog naroda i države, što je pre toga primenjeno u Makedoniji, BiH, Hrvatskoj, Vlaškoj, Erdelju i Moldaviji

 

RUMUNIJA je za prosečno obaveštenog čitaoca u Srbiji „marginalna i neinteresantna tema“, država i narod sa kojom Srbija ima dobre odnose i sa kojom nikada nije ratovala. Da li je ovaj stereotip održiv?

 

Naravno da nije. Na sasvim suprotan stav nas podsećaju brojni skorašnji apeli Srpske pravoslavne crkve da se misionari Rumunske pravoslavne crkve povuku sa nezakonito (nekanonski) zauzete teritorije na Istoku Srbije, gde pokušavaju da rumunizuju Vlahe i Srbe. No, to je samo mali deo crne istine o Rumuniji.

 

Dva naučna zbornika „Anatomija rumunske politike“ i „Rumunija i rumunizacija Srba“ otkrivaju jedan novi svet, istinu duboko sakrivenu od javnosti.

 

Kao prvo, Rumunija se na istorijskoj sceni pojavljuje 1856. godine posle Krimskog rata koji je Rusija izgubila, a ratovala je protiv svih, bukvalno svih ondašnjih evrpskih sila plus Osmanske imperije. Evropa je u Parizu na mirovnoj konferenciji izdiktirala stvaranje Rumunije od Vlaške i dela Moldavije, do tada samostalnih država (tzv. Dunavske kneževine).

 

Zašto je bila potrebna Rumunija? Prema njenim zapadnim ocima – da geopolitički razdvoji Srbiju i Rusiju.

 

Ko su bili stanovnici Vlaške i Moldavije? Za današnje Srbe to su bili Rumuni, ali njih nije bilo do pomenute 1856. – istraživanja brojnih autora, uključujići i istraživače DNK-a, govore da su u Vlaškoj i Moldaviji živeli Srbi, ove teritorije su bile u sastavu Srpske pravoslavne crkve, pisalo se ćirilicom i zborilo srpski (u državnoj administraciji), a molilo se Gospodu Isusu Hristu u pravoslavnim crvama na crkvenoslovenskom. Čak i deo rumunskih istoričara ovo „priznaje“, nazivajući ovaj period svoje istorije „slovenskim“. Ovo je od Srba, naravno, sakriveno.

 

U prvom zborniku „Anatomija rumunske politike“ ovo svedoči 19 autora iz Srbije, Rumunije, Moldavije, Rusije, Ukrajine i Belorusije. Na primer, Tamara Semjonova Guzenkova je pisala o Međunarodnom statusu i spoljnopolitičkim pretenzijama Rumunije, Mihail Borisovič Smolin o Ideološkim pretpostavkama mesijanskog ekspansionizma Rumunije u Drugom svetskom ratu,  a Dragoljub Petrović o Iredenti fašističke Rumunije u severoistočnoj Srbiji 1941-1944. godine. Petrović piše: „Krajem Prvog svetskog rata izraženije su rumunske revandikacije na čitav Banat a takođe, samo u mnogo blažoj meri, na teritoriju severoistočne Srbije.

 

 

 

Rumunska iredenta razvila je izvesnu aktivnost preko Nacionalnog komiteta Rumuna u Srbiji, formiranog u Kišnjevu još pre oslobođenja Rumunije i Lige za oslobođenje Rumuna ispod srpskog jarma u Srbiji i Makedoniji“. No, značajniji prodor na teritoriju Istočne Srbije Rumunija je ostvarila tokom Drugog svetskog rata.

 

Prvi znaci rumunske iredentističke delatnosti u okupiranoj Srbiji javljaju se u prvoj polovini maja 1941. Pripadnici jugoslovenske vojske, zarobljeni još prvih dana aprilskog rata od nemačke vojne sile, uglavnom na teritoriji istočno od Morave, prebačeni su iz Srbije u Bugarsku, a odatle 12. aprila preko Dunava, kod Turn Magurele, u Rumuniju, u nemački logor Sokalos, kod Temišvara.

 

Na intervenciju rumunskih vojnih i civilnih organa svi zarobljenici, uglavnom vojnici i podoficiri, koji su, u nadi da će biti pušteni kućama, izjavili su da su Rumuni, predati su rumunskim vojnim vlastima, koje su ih smestile u svoje logore. Pošto su prethodno osetili veliku pažnju rumunskih vlasti, ispoljenu u naglo poboljšanom režimu ishrane, higijene i kretanja, imali su prilike da slušaju predavanja kojima su ubeđivani da su Vlasi severoistočne Srbije Rumuni, koje će „Velika Rumunija“ ujediniti.

 

U logoru se na raspoloženje zarobljenika uticalo priređenim pozorišnim predstavama, igrankama, vatrenim iredentističkim govorima preko radija, kao i religioznim obredima na rumunskom jeziku. Svima su podeljeni pokloni, a nekima i novčana pomoć.

 

Supruga generala Antoneska, prilikom posete logoru, delila je zarobljenicima bukvare, a nekolicinu ovih primio je i sam Antonesku. Tek posle svega ovoga od zarobljenika se tražilo da potpišu pet različi-tih papira i da se zakunu na vernost rumunskom kralju.

 

Od sredine pa do kraja maja u severoistočnu Srbiju vratilo se oko 4.000 zarobljenika iz Rumunije, snabdevenih objavama na rumunskom i nemačkom jeziku, u kojima je stajalo da se iz zarobljeništva puštaju kao Rumuni.

 

Sa sobom su noslili: rumunske bukvare, knjige, slike rumunskog kralja, „kondukatora“ Antoneska i nekih glavnih iredentističkih prvaka. Ti zarobljnici povratnici imali su da posluže kao iredentistički misionari među življem na teritoriji između Timoka i Morave.

 

Glavni agent Rumunije u Srbiji je bio sveštenik Srpske pravoslavne crkve Đorđe Suvejkić.

 

U drugom zborniku „Rumunija i rumunizacija Srba“ objavljeno je 15 članaka autora iz Moldavije, Belorusije, Rusije i Srbije. Zoran Milošević je pisao o Srpskom pitanju i Rumuniji, Dušan Kovačev je dao vanredno dobar pregled romanizacije prostora Rumunije, Moldovljanin Svjatoslav Mazur je pisao o Rumuniji kao državi parazitu stvorena po kanonima drevnog Rima (Rumun inače u prevodu znači rimski vojnik, a dražva Rumunija znači država rimskih vojnika), Kiril Ševčenko o Školi Ardeljana (kako su jezuiti stvorili Rumune), Petr Šornikov o Ideologiji okupacije, odnosno Šta je to „rumunizam“ i šta on donosi narodima?  , Srđan Novaković je autor nekoliko tekstova koji objašnjavaju kako Vatikan i Zapad uopšte latinizuje identitete na prostoru Balkana, odnosno o  Stvaranju lažnih nacija i latinskih identiteta, zatim o srpskom episkopu vlaške loze Gerasimu Đorđeviću i Vlaškoj, Karavlaškoj, Cincarima i nastanak masonske Srbije.

 

Zbornik „Rumunija i rumunizacija Srba“ značajan je jer je otkrio, između ostalog, kako su jezuiti preko crkvene unije potpisane 1700. godine u Erdeljskom Beogradu (od tamošnjih, erdeljskih Srba na čelu sa mitropolitom)  stvorili Školu Ardeljana u kojoj su osmislili rumunizam i Rumune kao politički latinski konstrukt.

 

U Školi Ardeljana su obrazovani misionari rumunizma koji su poslati u Vlašku i Moldaviju da ubeđuju Srbe i Slovene da nisu to što jesu, nego Rumuni. Otuda na korici zbornika imamo jezuite koji Srbima daju novi, rumunski identitet.

 

Posle toliko decenija skrivanje istine o nastanku Rumuna i Rumunije došlo je, dakle, vreme „da zemlja progovori: u Rumuna kozje uši!“. Srbi treba da shvate da poslednje odvajanje Crne Gore i davanja posebnog antisrpskog identiteta Montenegrinima predstavlja samo nastavak dekonstrukcije srpskog naroda i države, što je pre toga primenjeno u Makedoniji, BiH, Hrvatskoj, Vlaškoj, Erdelju i Moldaviji.

 

„U rumuna kozje uši!“

Knjige je objavio Centar akademske reči iz Šapca (www.carsa.rs), a mogu se naručiti na telefon 064/224 3 349