Po mnogim istoričarima, najkobniji događaj po srpski narod zbio se 1918. godine. Čuveni novinar „Politike“, Vasa Kazimirović, u svojim knjigama pisao je o masonima među saradnicima kralja Aleksandra…

Od Mata Drinkovića, pa do Dežmana Švrljuge, Mažuranića i Frangeša, svi glavni saradnici kralja Aleksandra u Hrvatskoj, u vreme pred 6. januar 1919. i posle njega, bili su pripadnici masonskih loža.

I većina ministara u Vladi, obrazovanoj 6. januara 1929. poticala je iz redova masona – Milan Srškić, Vojislav Marinković, Stanko Švrljuga, D. Kojić, Želimir Mažuranić, J. Demetrović, Kosta Kumanudi, Oto Frangeš, Mate Drinković, M. Kostrenčić, Uroš Krulj, A. Kramer, Božidar Maksimović.

I sam kralj Aleksandar bio je slobodni zidar.

Neki od slobodnih zidara koji su učestvovali u pripremi uvođenja ličnog režima kralja Aleksandra, i činili stub prve šestojanuarske vlade, bili su predstavnici krupnog i najkrupnijeg kapitala. Oni su imali jake veze sa masonskim bankarskim krugovima u Francuskoj i Velikoj Britaniji.

Posle atentata na kralja Aleksandra u Marselju, većina Srba je bila žalosna i žudila za osvetom, ali nisu bili spremni da mu oproste što je, opredeljujući se za lični režim, žrtvovao slobodarske tradicije Srbije i što je, svoje jugoslovenske politike radi, zapostavio interese Srbije u celini, a naročito u Bosni i Hercegovini i Hrvatskoj. I što je dopustio da na seljake u Srbiji, kad su dizali glas protiv šestojanuarskog režima, žandarmerija otvara vatru i nasrće na njih s isukanim bajonetima na puškama.

Prema jednoj zabilješci prvaka Zemljoradničke stranke, Dragoljuba Jovanovića, ljutnja na kralja Aleksandra kod jednog dijela Srba bila je toliko jaka i postojana, da su pojedinci, kao predsjednik opštine Priboj, Dobra Stevanović, posle tragedije u Marselju, zažalili što kralj nije poginuo od srpske ruke, nego od ruke najvećih srpskih dušmana…

(iz knjige „Srbija i Jugoslavija 1914-1945“, Vase Kazimirovića)